Ամին իբն Ֆարիս Ար-Ռեյհանի (արաբ․՝ أمين فارس أنطوان الريحاني, նոյեմբերի 24, 1876(1876-11-24)[1][2][3], Ottoman Syria, Օսմանյան կայսրություն - սեպտեմբերի 13, 1940(1940-09-13)[1][2][3]), արաբ գրող (Լիբանան)։ 1888 թվականից ապրել է Ամերիկայում, սովորել Կոլումբիայի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտելում։ Հայրենիք վերադառնալուց հետո (1904) պրոպագանդել է Արևմուտքի և Արևելքի քաղաքակրթությունները համադրելու գաղափարը, քարոզել մարդու ինքնակատարելագործում։ Ռեյհանի բարոյափիլիսոփայական հայացքներն արտահայտվել են «ար-Ռեյհանիյաթ» (հ․ 1-4, 1922-1923) ժողովածուում զետեղված, հիմնականում ինքնակենսագրական բնույթի Էսսեներում, հոդվածներում, ճառերում և արձակ բանաստեղծություններում, որոնցում, մարդկանց եղբայրության կոչեր անելուն գուգընթաց, նկարագրել է արաբների ծանր կյանքը օտարության մեջ, քննադատել ամերիկյան բուրժ․ իրականությունը։ Գովերգել է Լիբանանի բնությունը, հասնելով բնապաշտության («Լիբանանի սիրտը», 1924)։ Արաբ, երկրներ կատարած ուղևորությունները նյութ են տվել «Արաբական կառավարողները» (1924), «Նեջդայի ժամանակակից պատմությունը» (1927), «Իրաքի սիրտը» (1935) գրքերի ստեղծման համար։ Ռեյհանը գրեք է նաև «Հատակի շուշանը» (1915) և «Հարեմից դուրս» (1917) վեպերը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։
Ameen Rihani Վիքիպահեստում
