1927 թվականին ավարտել է Լենինգրադի (այժմ՝ Սանկտ Պետերբուրգ) Էկրանային արվեստի տեխնիկումը։ 1929 թվականից մինչև 1950-ական թվականները համատեղ աշխատել է Իոսիֆ Խեյֆիցի հետ և ղեկավարել է Լենինգրադի «Սովկինո» ֆաբրիկայի կոմերիտական 1-ին բեմադրական բրիգադը (այժմ՝ «Լենֆիլմ» կինոստուդիա)։ Խեյֆիցի հետ ստեղծած լավագույն ֆիլմերից են համարվում «Իմ հայրենիքը» (1933), «Եռուն օրեր» (1935), «Բալթիկայի դեպուտատը» (1937 թ., 1941 թ. արժանացել է ԽՍՀՄ պետական մրցանակի), «Կառավարության անդամը» (1940 թվական), «Նրան կոչում են Սուխե-Բատոր» (1942 թվական), «Մալախով կուրգան» (1944 թվական) գեղարվեստական և «Ճապոնիայի ջախջախումը» փաստագրական կինոնկարները։ 1950 թվականից մինչև 1955 թվականները Զարխին աշխատում է «Բելոռուսֆիլմ» կինոստուդիայում և ստեղծում է «Պավլինկա» (1952) և «Նեստերկա» (1955) ֆիլմերը։ Տեղափոխվելով «Մոսֆիլմ» կինոստուդիա, Զարխին նկարահանել է «Բարձունք» (1957 թվական, որը նույն թվականին Կարլովի Վարիի միջազգային կինոփառատոնում արժանանում է գլխավոր մրցանակներից մեկին) կինոնկարը, «Մարդիկ կամրջի վրա» (1960), «Իմ կրտսեր եղբայրը» (1962), էկրանավորել Լև Տոլստոյի«Աննա Կարենինա»-ն (1968 թվական) և այլ ֆիլմեր։
Արժանացել է պետական մրցանակների (1941-1946 թվականներ)։ 1973 թվականին Զարխին Կոնստանտին Ֆեդինի վեպի հիման վրա նկարահանում է «Քաղաքներ և տարիներ» կինոժապավենը։ 1977 թվականին նա ստեղծում է «Պատմվածք անհայտ դերասանի մասին» կինոնկարը, 1980 թվականին «26 օր Դոստոևսկու կյանքից» ֆիլմը, որը պատմում է Դոստոևսկու կյանքի այն շրջանը, երբ նա աշխատում էր «Խաղամոլը» վեպի վրա, որը 1981 թվականին Արևմտյան Բեռլինում կայացած 31-րդ փառատոնում արժանացավ «Արծաթյա արջ» մրցանակին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 669)։
Ռուսական կայսրություն, 
ԽՍՀՄ և 
և 
Aleksandr Zarkhi Վիքիպահեստում
