Հուլիոս Կեսարի սպանություն
Հուլիոս Կոսարի սպանություն լատին․՝ Caesar interfectus | |
---|---|
Կեսարի սպանությունը (Կարլ Թեոդոր ֆոն Պիլոտի, 1865). Կիմվրը Կեսարի վզից քաշում է տոգան, իսկ Կասկան նրա մեջքի հետևում բարձրացրել է դաշույնը | |
Տեսակ | սպանություն, դանակահարություն |
Երկիր | Հռոմեական հանրապետություն |
Գրոհի վայր | Պոմպեոսի կուրիա, Հռոմ |
Տեղադրանք | Պոմպեոսի թատրոն և Հռոմ |
Գրոհի նպատակ | Հուլիոս Կեսարի սպանություն |
Տարեթիվ | Մ․թ․ա․ 44 թվականի մարտի 15 |
Զենք | դանակ |
Զոհվածներ | Հուլիոս Կեսար |
Ահաբեկիչների քանակ | շուրջ 60 հռոմեացի սենատորներ |
Կազմակերպիչներ | Մարկոս Բրուտոս Գայոս Կասիոս Լոնգինուս Դեցիմուս Յունիուս Բրուտոս Ալբինոս Գայոս Տրեբոնիոս[1] |
41°53′43″ հս․ լ. 12°28′37″ ավ. ե.HGЯO | |
Death of Julius Caesar Վիքիպահեստում |
Հուլիոս Կեսարի սպանությունը կազմակերպվել է Հռոմի մի խումբ սենատորների կողմից, որոնց ղեկավարում էին Մարկոս Բրուտոսը, Գայոս Կասիոս Լոնգինուսը, Դեցիմուս Յունիուս Բրուտոս Ալբինոսը և Գայոս Տրեբոնիոսը։ Սպանությունը տեղի է ունեցել մ․թ․ա․ 44 թվականի մարտի 15-ին (մարտի իդոս՝ ըստ հռոմեական տոմարի)։ Սպանությունը տեղի է ունեցել Հռոմում՝ Պոմպեոսի կուրիայում, որտեղ կայանում էր Սենատի հերթական նիստը։ Սպանությանը մասնակցել են շուրջ 60 սենատորներ, որոնք իրեց անվանում էին «Ազատարարներ» (լատին․՝ Liberatores)։
Մ․թ․ա․ 44 թվականի հունվարին Կեսարը, ով արդեն դիկտատոր էր, Սենատի կողմից ստացավ ցմահ դիկտատորի պաշտոն։ Այս ամենը խախտում է հանրապետական կառույցների սահմանադրական հավասարակշռությունը, իսկ Սենատի որոշ անդամներ կարծում էին, որ այդ ամենը արվում է թագավորական համակարգի վերականգնման համար, ինչը շուրջ 60 օպտիմատ սենատորների ստիպում է դիմել դավադրության՝ պահպանելու հանրապետությունը։ Չնայած դավադրության հաջողությանը՝ դավադիրները չկարողացան վերականգնել հանրապետության պետական կառույցները, ընդհակառակը, սկսվեց քաղաքացիական պատերազմ, որն էլ ավարտվեց Հռոմեական կայսրության պրինցիպատի հաստատումով։
Նախապատմություն
Կեսարի և Սենատի միջև եղել է լարվածություն, որի գլխավոր պատճառը Կեսարի՝ թագավորական կարգի վերականգնամ ձգտումն էր։ ՀԵնց սա դարձավ Կեսարի սպանության գլխավոր դրդապատճառը։ Հռոմի Սենատը Հուլիոս Կեսարին հայտարարել էր «ցմահ դիկտատոր» (լատին․՝ dictator perpetuo)։ Կեսարի կողմից թողարկվել են մի շարք հռոմեական մետաղադրամներ (դինարի), որոնց դարձերեսին նկարված է իր՝ Կեսարի պատկերը և տիտղոսը, իսկ դիմերեսին՝ Կերես դիցուհու պատկերը, որի տակ՝ Կեսարի մեկ այլ տիտղոս՝ «Augur Pontifex Maximus»[Ն 1]։ Ըստ Դիոն Կասսիոսի, որը ապրել է իրադարձություններից 200 տարի անց՝ սենատորները, ցանկանալով իմաց տալ Կեսարին իր նոր տիտղոսի մասին, գնացել են Վներայի տաճար, բայց Կեսարը նրանց նստած է դիմավորել՝ տեղից չբարձրանալով[2]։
Սվետոնիոսը 150 տարի անց գրում է, որ Կեսարի՝ սենատորներին նստած դիմավորելու գլխվոր պատճառը եղել է Կոռնելիուս Բալբուսը։ Սվետոնիոսը հայտնում է նաև, որ երբ Կեսարը վերադարձավ Հռոմ, բազմությունը ցնծությամբ դիմավորեց նրան՝ շնորհավորելով նոր տիտղոսի համար[3]։ Բազմության անդամներից մեկը դափնեպսակ է դրել ռոստրայի վրա գտնվող Կեսարի արձանի վրա։ Տրիբուններ Գայուս Մարուլլուսը և Լուցիուս Ֆլավուսը հրամայում են հանել դափնեպսակը արձանի վրաից, քանի որ դրա Յուպիտերի և թագավորական նշանն էր։ Այս ամենի հետևանքով Կեսարը տրիբուններին հեռացրել է իրենց պաշտոններից[4]։ Երբ բազմությունից մեկը Կեսարին ողջունել է որպես արքա (լատին․՝ rex), ինչին ԿԵսարը պատասխանել է «Ես Կեսարն եմ, ոչ թե արքա» (լատին․՝ Ego Caesar, non-rex, անգլ.՝ I am Caesar, not Rex)[5]։ Բացի այդ, Լուպերկալիի տոնին, երբ Կեսարը ելույթ էր ունենում ամբիոնից, Մարկոս Անտոնիոսը, որը Կեսարի հետ միասին ընտրվել էր կոնսուլ, մի քանի անգամ փորձել է թագը դնել նրա գլխին, սակայն Կեսարը այն մի կողմ է դրել, որպես զոհաբերություն Յուպիտերին[4]։
Սվետոնիոսը հավելում է նաև, որ Լուցիուս Կոտտան Սենատին առաջարկել է Կեսարին շնորհել «արքա» տիտղոսը, քանի որ կանխատեսվել էր, որ միայն թագավորի տիտղոսը կրելով կկարողանա նվաճել Պարթևստանը։ Կեսարը մտադիր էր ներխուժել Պարթևստան, ինչը հետագայում մեծ հոգսեր բերեց Մարկոս Անտոնիոսին երկրորդ եռապետության ժամանակ[6][7]։
Այս ամենի պատճառով Բրուտոսը սկսեց դավադրություններ կազմակերպել Կեսարի դեմ։ Դրա կազմակերպման հարցում Բրուտոսին օգնում էին իր ընկերը և աներձագ Գայոս Կասիոս Լոնգինուսը և այլ մարդիկ, ովքեր իրենց անվանում էին «Ազատարարներ»: Ըստ Նիկողայոս Դամասկոսցու՝ խումբը քննարկել էր մի շարք պլաններ՝ սպանությունը իրականացնելու համար։ Նիկողայոս գրում է, որ սպանությանը նախորդած օրերին Կեսարի բժիշկները, ընկերները և նույնիսկ նրա կինը՝ Կալպուրնիան, խնդրում էին Կեսարին, որ նա տարբեր պատճառներով չգնա Սենատ, ներառյալ բժշկական խնդիրները և Կալպուրնիայի անհանգստացնող երազները: Կեսարը պատրաստվում էր ներխուժել Պարթևստան (հետագայում սա իրականություն դարձավ նրա իրավահաջրոդի՝ Մարկոս Անտոնիոսի կողմից, որը, սակայն, անհաջողության մատնվեց) և դրա համար պլանավորում էր Արևելք մեկնել մարտի երկրորդ կեսին։ Սպանությունից երկու օր առաջ Կասիոսը հանդիպել է դավադիրներին և ասել, որ եթե իրենց ծրագիրը բացահայտվի, ապա պետք է ինքնասպանություն գործել[8]։
Սպանություն
Իր մահվան նախորդ օրը Կեսարը ճաշում էր Լեպիդոսի հետ, ինչի ժամանակ հարց է ծագում, թե մահվան ո՞ր տեսակն է նախընտրելի, որին Կեսարը պատասխանում է՝ «անսպասելի»։ Նույն գիշեր նրա կինը երազ է տեսնում, թե ինչպես են Կեսարին իր գրկում սրախողխող անում, իսկ սպանության օրը՝ առավոտյան, խնդրում է Կեսարին չգնալ Սենատ, ինչի հետևանքով Կեսարը Անտոնիոսին ուղարկում է Սենատ՝ հայտնելու իր չգալու մասին, սակայն Դեմիցիոս Բրուտոս Ալբինը, ով դավադիրների շարքից էր, համոզում է գնալ Սենատ՝ նոր դժգոհությունների առիթ չտալու համար։ Ճանապարհին Կեսարը հանդիպում է գուշակ Սպուրիննային, որը նույնպես զգուշացնում է մոտալուտ վտանգի մասին։ Կեսարը ստանում է նաև 2 գրավոր զգուշացում, որոնք, սակայն, ժամանակ չունենալու պատճառով չի կարդում։
Պոմպեոսի կուրիայում՝ Սենատի ամբիոնի մոտ, Կեսարին շրջապատում են դավադիրները․ Լոցիոս Տիլիոս Ցիմբերը Կեսարից ներում էր խնդրում իր եղբոր համար[9], իսկ մյուս խումբը կանգնած էր Կեսարի հետևում։ Նույն պահին Ցիմբերը սկսում է քաշել Կեսարի տոգան՝ նշան տալով դավադիրներին, որ սկսեն դավադրությունը[10]։ Կեսարը բղավում է՝ «Ինչո՞ւ․ սա բռնություն է» (լատին․՝ Ista quidem vis est!)[11], ինչից հետո առաջին հարվածը դիկտատորի վզին հասցնում է Պուբլիոս Սերվիլիոս Կասկան։ Կեսարը արագորեն շրջվել է և ձեռքով բռնել Կասկային, ապա ասել՝ «Կասկա, դու սրիկա ես, ի՞նչ ես անում»[12], ինչին ի պատասխան Կասկան վախեցել է և օգնություն կանչել՝ հունարենով գոչելով՝ «Օգնեք ինձ, եղբայրնե՛ր» (հին հունարեն՝ ἄδελφε, βοηθεῖ)։ Այս ամենից հետո դավադիրների խումբը հարձակվել է Կեսարի վրա։ Նա սկսել է պաշտպանվել, սակայն երբ այդ խմբի մեջ տեսել է Մարկոս Բրուտոսին, ըստ ավանդության, հունարեն ասել է՝ «Եվ դո՞ւ, որդյակ իմ» (հին հուն․՝ καὶ σὺ τέκνον)[13], իսկ ըստ մեկ այլ տարբերակի՝ «Եվ դո՞ւ, Բրուտո՛ս»[Ն 2], ինչից հետո, ըստ Պլուտարքոսի, դադարեցրել է դիմադրությունը։ Դավադիրները այնքան տարերային էին գործում, որ հաճախ հարվածում էին նաև միմյանց[7]։ Ըտս Եվտրուպիոսի՝ դավդիրների թիվը հասնում էր 60-ի[14]։
Հետագա դեպքեր
Սպանությունից հետո պարզվում է, որ Կեսարի ստացած 23 վերքերից[15][16][17] միայն մեկն է մահացու եղել[7][18]։ Կեսարի կողմանկիցները՝ Անտոնիոսը, Օկտավիանոսը և այլք, թաքնվում են, իսկ դավադիրները Կեսարի դին տանում են Պոմպեոսի արձանի ոտքերի տակ։ Նրանք քաղաքվ մեկ գոչում էին, որ «բռնակալը» սպանված է։ Միայն 3 ստրուկներ են համարձակություն ունենում Կեսարի դին պատգարակով տուն տանել։ Հետագայում՝ թաղման խաղերից հետո ամբոխը Կեսարի մարմինն այրել է ֆորումում, ինչի համար օգտագործել են շուկայի վաճառասեղանները[19].
«Ոմանք առաջարկել են նրան այրել Կապիտոլյան Յուպիտերի տաճարում, մյուսները՝ Պոմպեոսի կուրիայում, երբ անսպասելիորեն հայտնվել են թրերով գոտևորված, տեգերը թափահարող երկու անհայտ անձինք, և մոմե ջահերով այրել են կառույցը։ Այդ ժամանակ շրջապատող ամբոխը սկսել է դեպի կրակը քարշ տալ չոր ցախեր, նստարաններ, դատավորի բազկաթոռներ և այն ամենը, ինչը բերվել էր որպես նվեր։ Ապա ֆլեյտահարներն ու դերասաններն սկսել են իրենց վրայից պոկել տոնական հագուստները, որ հագել էին այդ օրվա համար, և պատռելով՝ նետում դրանք կրակի մեջ, ծեր լեգեոներները այրում էին զենքերը, որոնցով նրանք զարդարվել էին թաղման համար, իսկ շատ կանայք՝ իրենց զարդերը, որ կրում էին, երեխաների զգեստները»[20]։
Կեսարի սպանությամբ սկսվեց քաղաքացիական պատերազմ։ Ստեղծվեց երկրորդ եռապետությունը, որի եռապետեր դարձան Օկտավիանոսը, Լեպիդոսը և Անտոնիոսը։ Կեսարի սպանության վրեժը լուծելու համար Օկտավիանոսը պատերազում է Մարկոս Բրուտոսի և Սեքստոս Պոմպեոսի դեմ և հաղթանակ տանում նրանց նկատմամբ, ապա սկսվում է պայքար եռապետերի միջև, որն ավարտվում է Հռոմեական հանրապետության վերջին պատերազմով՝ Անտոնիոսի և Օկտավիանոսի բախմամբ՝ Ակտիումի ճակատամարտով, որտեղ Անտոնիոսը պարտություն է կրում և շուտով ինքնասպանություն գործում։ Այդ ամենից հետո շուտով անկում է ապրում Հռոմեական հանրապետությունը և ստեղծվում է Հռոմեական կայսրությունը։
Նշանավոր իրադարձություններ
Կեսարի սպանությունից հետո երկնքում հայտնվել է մի պայծառ գիսաստղ, որը հայտնի է հենց իր՝ Կեսարի անվամբ։ Քանի որ այն շատ պայծառ էր և երկնակամարում երևացել է Կեսարի պատվին կազմակերպված տոնախմբությունների ժամանակ, կարծիք է եղել, որ այն սպանված դիկտատորի հոգին է։ Քանի որ այն շատ պայծառ էր (նրա բացարձակ աստղային մեծությունը գնահատվել է −4,0) և երկնքում հայտնվել էր Օկտավիանոսի կողմից Կեսարի պատվին կազմակերպված հանդիսավոր խաղերի անցկացման ժամանակ, Հռոմում տարածվել է հավատալիք, թե դա եղել է սպանված դիկտատորի հոգին[21][22]։
Դավադիրների ցանկ
Դավադրություն կազմակերպողների թիվը հասել է շուրջ 60 հոգու, սակայն սպանության ամբոխին միացողները շուրջ 40-ն էին, որոնց միայն կեսի անուններն է պահպանվել պատմության քառուղիներում[23]։ Սպանության մասնակիցներից հայնի են՝
- Մարկոս Բրուտոս՝ Կեսարի սիրուհու՝ Սերբիլիա Ցեպիոնիսի որդին,
- Գայոս Կասիոս Լոնգինուս,
- Դեցիմուս Յունիուս Բրուտոս Ալբինոս՝ Կեսարի հրամանատարներից մեկը,
- Սերվիուս Սուլպիցիուս Գալբա,[24]
- Մարկոս Պորկիոս Կատոն՝ Մարկոս Պորկիոս Կրտսերի որդին և Բրուտոսի աներձագը,[14]
- Քվինտուս Լիգարիոս,[24]
- Լուցիոս Մինուցիոս Բասիլոս,
- Գայոս Սերվիլիոս Կասկա՝ Պուբլիոս Սերվիլիոս Կասկայի եղբայրը,
- Պուբլիոս Սերվիլիոս Կասկա՝ Գայոս Սերվիլիոս Կասկայի եղբայրը և Կոսարին դանակով առաջին հարվածողը,
- Լոցիոս Տիլիոս Ցիմբեր,
- Գայոս Տրեբոնիոս,[25]
- Լոցիոս Կասիոս Լոնգինուս՝ Գայոս Կասիոս Լոնգինուսի եբայրը,[26]
- Գայոս Կասիոս Պարմենսիս,[27]
- Ցեցիլիոս՝ Բուցոլիանոսի եղբայրը,[24]
- Բուցոլիանոս՝ Ցեցիլիոսի եղբայրը,[28]
- Ռուբրիոս Ռոգա,[24]
- Մարկոս Սպուրիոս,[24]
- Պուբլիոս Սեքստիոս Նասո,[24]
- Պոնտիոս Ակվիլա,[24]
- Պետրոնիուս,[24]
- Դեցիմուս Տուրուլիոս,[29]
- Քվինտուս Անտիստիոս Լաբեոն։
Ցիցերոնը դավադրության մաս չի կազմել, սակայն հետագայում Գայոս Տրեբոնիոսին ուղղված նամակում նշել է, որ նա «կցանկանար հրավիրված լինել այդ խնջույքին»։ Նա կարծում էր, որ «Ազատարարները» պետք է սպանեին նաև Մարկոս Անտոնիոսին[30]։
Պատկերասրահ
-
Կեսարի մարմնի խոշտանգումը սենատորների կողմից, Ժան Լեոն Ժերոմի կողմից ստեղծված «Կեսարի մահը» կտավը, մոտ 1859–1867 թվականներ
-
Կարլ ֆոն Պիլոտիի կողմից ստեղծված «Կեսարի սպանությունը», 1865 թվական, Ստորին Սաքսոնիայի պետական թանգարան
-
Բելա Չիկոշ Սեսիյայի կողմից ստեղծված «Մարկոս Անտոնիոսը Կեսարի դիակի մոտ» կտավը, 1920 թվականից առաջ
-
Ուիլյամ Հոլմս Սուլլիվանի կողմից ստեղծված «Հուլիոս Կեսարի սպանությունը» կտավը, մոտ 1888 թվական, Շեքսպիրյան թագավորական թատրոն
-
Վիկտոր Օնորե Յանսենսի կողմից ստեղծված «Կեսարի մահը» կտավը, մոտ 1690-ականներ
-
Վինչենցո Կամուչչինի կողմից ստեղծված «Կեսարի մահը» կտավը, 1804 և 1805 թվականների միջև
Տես նաև
Նշումներ
- ↑ Այս տիտղոսը կրում էին երկրի հոգևոր առաջնորդները։
- ↑ «Եվ դո՞ւ, Բրուտո՛ս» արտահայտությունը տարածում է գտել Վիլյամ Շեքսպիրի «Հուլիոս Կեսար» պիեսի շնորհիվ (III գործողություն, տեսարան 1, 77)։
Ծանոթագրություններ
- ↑ Livy Periochae 116.3, Suetonius Caesar 80.4, Nic. Dam. 19, Dio Roman History 44.14
- ↑ «Cassius Dio — Book 44». penelope.uchicago.edu.
{{cite web}}
: no-break space character in|title=
at position 19 (օգնություն) - ↑ Suetonius, Julius 78
- ↑ 4,0 4,1 Plutarch, Caesar 61
- ↑ Suetonius, Julius 79.2
- ↑ Suetonius, Julius 79.3
- ↑ 7,0 7,1 7,2 «ՀՈՒԼԻՍ ԿԵՍԱՐ». ankakh.com. Վերցված է 2020-03-19-ին.
- ↑ Plutarch, Caesar 58.6
- ↑ Plutarch – Life of Brutus. Եղբայրը Պուբլիուս Ցիմբերն էր.
- ↑ Утченко, 1976, с. 328—333
- ↑ «Internet History Sourcebooks». sourcebooks.fordham.edu.
- ↑ Plutarch, Life of Caesar, chapter 66: "ὁ μεν πληγείς, Ῥωμαιστί· 'Μιαρώτατε Κάσκα, τί ποιεῖς;'"
- ↑ (Suet. Iul. 82) Սվետոնիոս, Աստվածային Հուլիոս, 82։
- ↑ 14,0 14,1 Rawson, Cambridge Ancient History, vol. IX, p. 465.
- ↑ Cohen, J. (October 11, 2012). Julius Caesar’s Stabbing Site Identified. Retrieved from History.com
- ↑ Woolf Greg (2006), Et Tu Brute? – The Murder of Caesar and Political Assassination, 199 pages – 1-86197-741-7
- ↑ (Plut. Caes. 66) Պլուտարքոս, Կեսար, 66։
- ↑ Suetonius, Julius, Կաղապար:Circa 82.
- ↑ (Plut. Caes. 68) Պլուտարքոս, Կեսար, 68։
- ↑ (Suet. Iul. 84) Սվետոնիոս, Աստվածային Հուլիոս, 84։
- ↑ (Suet. Iul. 88) Սվետոնիոս, Աստվածային Հուլիոս, 88։
- ↑ (Plut. Caes. 69) Պլուտարքոս, Կեսար, 69։
- ↑ Epstein, David F. (1987). «Caesar's Personal Enemies on the Ides of March». Latomus. 46 (3): 566–570. JSTOR 41540686.
- ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 24,4 24,5 24,6 24,7 Appian, Civil Wars II.16.113
- ↑ Appian, Civil Wars II.16.117
- ↑ Appian, Civil Wars V.1.7
- ↑ Velleius Paterculus, II.86.3
- ↑ Appian, Civil Wars II.16.113, 117
- ↑ Dio, LI.8.2
- ↑ Ad Att. XIV 12
Գրականություն
- Ջ․ Ա․ Քրուք, Անդրյու Լինթոտ, Էլիզաբեթ Ռաուսոն (խմբագիրներ) ''The Cambridge Ancient History'', Գլուխ IX, «Հռոմի հանրապետության վերջին դարաշրջանը», Քեմբրիջի համալսարան, 1992 թվական։
Արտաքին հղումներ
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Հուլիոս Կեսարի սպանություն կատեգորիայում։ |
- Կեսարի սպանության նկարագիրը Նիկողայոս Դամասկոսցու կողմից
- Կեսարի սպանության նկարագիրը պատմաբան Ապպիանոս կողմից։ Մաս 114-ը ներառում է դավադիրների ցանկը։
- Գայոս Տրանքվիլլոս Սվետոնիոս, Հուլիոս Կեսարի կյանքը
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Հուլիոս Կեսարի սպանություն կատեգորիայում։ |
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հուլիոս Կեսարի սպանություն» հոդվածին։ |