Հարրի Մարտինսոն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Հարրի Մարտինսոն
շվեդ.՝ Harry Martinson
Ծննդյան անունշվեդ.՝ Harry Edmund Martinson
Ծնվել էմայիսի 6, 1904(1904-05-06)[1][2][3][…] կամ 1904[4]
ԾննդավայրJämshög church parish, Շվեդիա[5]
Վախճանվել էփետրվարի 11, 1978(1978-02-11)[1][2][3][…] կամ 1978[4]
Վախճանի վայրՍտոկհոլմ, Շվեդիա[6]
ԳերեզմանSilverdals cemetery[7]
Մասնագիտությունգրող, բանաստեղծ, վիպասան և գիտաֆանտաստիկ գրող
Լեզուշվեդերեն
Քաղաքացիություն Շվեդիա
ԱնդամակցությունՇվեդական ակադեմիա և Fem unga?
Պարգևներ
ԱմուսինՄոա Մարտինսոն
Կայքharrymartinson.org
 Harry Martinson Վիքիպահեստում

Հարրի Էդմունդ Մարտինսոն (շվեդ.՝ Harry Edmund Martinson, մայիսի 6, 1904(1904-05-06)[1][2][3][…] կամ 1904[4], Jämshög church parish, Շվեդիա[5] - փետրվարի 11, 1978(1978-02-11)[1][2][3][…] կամ 1978[4], Ստոկհոլմ, Շվեդիա[6]), շվեդ գրող։ Շվեդական ակադեմիայի անդամ (1949

Եղել է նավաստի։ «Բնություն» (1934), «Պասսատ» (1945), «Ցիկադա» (1953) ժողովածուներին, որ մեծ մասամբ սպիտակ ոտանավորով են գրված, բնորոշ է բնությունը փիլիսոփայորեն իմաստավորելու ձգտումը։ Առավել նշանակալի գործերից են «Աննպատակ ճանապարհորդություններ» (1932), «Մնաս բարով, Կապ» (1933) ուղեգրությունները և «Ճանապարհ դեպի Կլոքրիկե» (1948) վեպը, որոնցում Մարտինսոնը զարգացրել է այն ուտոպիական գաղափարը, թե բուրժուական քաղաքակրթության չարիքը հաղթահարելու միջոցը անվերջ թափառելն է։ «Եղինջը ծաղկում է» (1935) և «Կյանքի ուղին» (1936) ինքնակենսագրական վեպեր են։ «Անիարա» (1956) պոեմում Մարտինսոնը հեռատեսորեն է նայում տեխնիկական առաջընթացին, որը, նրա կարծիքով, սպառնում է մարդկության գոյությանը։ Նոբելյան մրցանակի համատեղ դափնեկիր Էյվինդ Յոնսոնի հետ (1974

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հարրի Մարտինսոն» հոդվածին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 7, էջ 346