Էդուարդ Մեյեր

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Էդուարդ Մեյեր
Eduard Meyer
Ծնվել էհունվարի 25, 1855(1855-01-25)[1][2][3][…]
Համբուրգ, Գերմանական միություն[4][5]
Մահացել էօգոստոսի 31, 1930(1930-08-31)[4][1][2][…] (75 տարեկան)
Բեռլին, Վայմարյան Հանրապետություն[4][5]
ԳերեզմանParkfriedhof Lichterfelde
Քաղաքացիություն Գերմանիա
Մասնագիտությունդասական անտիկ պատմաբան, եգիպտագետ, համալսարանի դասախոս, ասորագետ և պատմաբան
Հաստատություն(ներ)Լայպցիգի համալսարան, Հարվարդի համալսարան, Հալլե-Վիտենբերգի համալսարան, Վրոցլավի համալսարան և HU Berlin
Գործունեության ոլորտՀին աշխարհի պատմություն, Եգիպտագիտություն, ասորագիտություն, պատմություն և արևելագիտություն
ԱնդամակցությունԳերմանիայի հնագիտական ինստիտուտ, Սանկտ Պետերբուրգի գիտությունների ակադեմիա, ԽՍՀՄ գիտությունների ակադեմիա, Շվեդիայի թագավորական գիտությունների ակադեմիա, Հունգարիայի գիտությունների ակադեմիա, Ռուսաստանի գիտությունների ակադեմիա, Պրուսիայի գիտությունների ակադեմիա, Շվեդիայի բանահյուսության, պատմության և հնավաճառության թագավորական ակադեմիա, Թուրինի գիտությունների ակադեմիա[5] և Graeca Halensis?
Ալմա մատերԲոննի համալսարան, Լայպցիգի համալսարան և Gelehrtenschule des Johanneums?
Տիրապետում է լեզուներինլատիներեն, հին հունարեն, սանսկրիտ, պարսկերեն, թուրքերեն, եբրայերեն, արաբերեն, սիրիերեն, եգիպտերեն, անգլերեն և գերմաներեն[1][6]
Գիտական ղեկավարGeorg Ebers?[7] և Christoph Krehl?[7]
Եղել է գիտական ղեկավարUlrich Kahrstedt? և Օտտո Նեյրատ
Հայտնի աշակերտներFritz Schachermeyr?, Էմիլ Ֆորրեր, Gottfried von Lücken?, Ulrich Kahrstedt?, Harold Mattingly?, Helene Homeyer? և Hans Möbius?
Պարգևներ
ԿուսակցությունԳերմանական ազգային ժողովրդական կուսակցություն և German Fatherland Party?
 Eduard Meyer Վիքիպահեստում

էդուարդ Մեյեր (գերմ.՝ Eduard Meyer, հունվարի 25, 1855(1855-01-25)[1][2][3][…], Համբուրգ, Գերմանական միություն[4][5] - օգոստոսի 31, 1930(1930-08-31)[4][1][2][…], Բեռլին, Վայմարյան Հանրապետություն[4][5]), գերմանացի պատմաբան։ Հին պատմության պրոֆեսոր Լայպցիգում (1884 թվականից), Բրեսլաուում (Վրոցլավ, 1885 թվականից), Հալլեում (1889 թվականից), Բեռլինում (1902-1923 թվականներին)։

Տարբեր սկզբնաղբյուրների (հնագիտական, վիմագրական, գրական և այլն) հիման վրա ուսումնասիրել է Հին Արևելքի (նաև Հայաստանի), Հին Հունաստանի և Հին Հռոմի պատմության հարցերը։ Հիմնական աշխատության՝ «Հին ժամանակների պատմության» (հ․ 1-5, 1884-1902) մեջ շարադրել է համաշխարհային պատմությունը՝ Արևելքի հին քաղաքակրթությունների առաջացումից մինչև մ․թ․ա․ 355 թվականը (Սիկիլիայում հույների տիրապետության անկումը)։ Թեև զգալի ուշադրություն է դարձրել տնտեսական և սոցիալական պատմությանը, Մեյերն իր շարադրանքի հիմքում դրել է քաղաքական իրադարձություններն ու պետականության պատմությունը՝ գտնելով, որ պետության ձևն է որոշում ժողովրդի ճակատագիրը։ Ժողովուրդների գաղթերն ու տեղաշարժերը համարել է պատմական զարգացման կարևոր գործոն (օրինակ, Եգիպտոսի նվաճումը հյուքսոսներից, մ․թ․ա․ 12-րդ դարի հնդեվրոպական ցեղերի գաղթերը և այլն)։ Մեյերն իր հին պատմությունը շարադրել է ցիկլիզմի և մոդեռնիզմի տեսությունների դիրքերից։ Հունաստանի պատմության հոմերոսյան ժամանակաշրջանը (մ․թ․ա․ XI-IX դդ․) բնորոշել է իբրև հուն, միջնադար, դասական ու հելլենիստական ժամանակաշրջանը (մ․թ․ա․ V-I դդ․)՝ կապիտալիզմ, իսկ Հռոմի պատմությամբ ավարտվել է հին աշխարհի կապիտալիստական զարգացումը։ Ժխտել է պատմական զարգացման առաջընթաց շարժումը՝ կապիտալիզմը համարելով հասարակության զարգացման բարձրագույն աստիճանը, որի անկումը իբր կհանգեցնի մշակույթի անկման։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 7, էջ 454