Սևերոսի գրվածքները մեծ ազդեցություն են թողել արևելյան ուղղափառ ղպտի և հակոբիկ եկեղեցիների դավանաբանության ձևավորման վրա, ինչի պատճառով նշյալ եկեղեցիների կողմից նա դասվել է սրբերի շարքը։ Հայոց եկեղեցին VI դարում մերժել է Սևերոսի հայացքները Քրիստոսի մարմնի «ապականացու» լինելու վերաբերյալ՝ հարելով Հուլիանոս Հալիկառնասցու ուսմունքին, սակայն հետագայում՝ VIII դարի առաջին կեսին, ձևավորել է իր ուրույն վարդապետությունը՝ բանադրելով ինչպես Սևերոսին, այնպես էլ Հուլիանոսին։