Ռաֆայել Հարությունյան
Ռաֆայել Հարությունյան | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հուլիսի 24, 1937 |
| Ծննդավայր | Բաքու, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Վախճանվել է | հոկտեմբերի 25, 2021 (84 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Տալլին, Էստոնիա |
| Քաղաքացիություն |  Հայաստան և  Էստոնիա |
| Կրթություն | Էստոնիայի գեղարվեստի ակադեմիա |
| Մասնագիտություն | քանդակագործ |
 Raphael Arutyunyan Վիքիպահեստում | |
Ռաֆայել Հարությունյան (հուլիսի 24, 1937, Բաքու, Ադրբեջանական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ - հոկտեմբերի 25, 2021, Տալլին, Էստոնիա), խորհրդային և էստոնացի հայազգի քանդակագործ։ Զբաղվել է նաև գեղանկարչությամբ և գծանկարչությամբ։ ՀԽՍՀ նկարիչների միության անդամ, Էստոնիայի նկարիչների միության անդամ։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տոհմածառ, մանկություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ռաֆայել Հարությունյանը ծնվել է 1937 թվականի հուլիսի 24-ին Բաքվում՝ Սուրեն և Գոհար Հարությունովների ընտանիքում (aյդ տարիներին հայկական ազգանունները հաճախ ռուսերեն էին դառնում)։
Ռաֆայելի մայրական նախապապ Գրիգոր Մելիք-Շահնազարյանն այնքան շատ բան է արել իր երկրի համար, որ բարձրացվել է ազնվականի աստիճանի և թագավորից ստացել իշխանի կոչում և «Մելիք» ազգանվան նախածանց։ Նա ապրել է Լեռնային Ղարաբաղում։ Նա սիրված և հարգված էր իր կարողությունը ազնիվ ճանապարհով ձեռք բերելու, ինչպես նաև աղքատներին հյուրընկալելու, հյուրընկալելու և օգնելու համար։ Գրիգորն ուներ մի գեղեցիկ կալվածք՝ տասնհինգ սենյականոց տուն, մեծ նկուղ՝ բազմամյա գինիների կարասներով, պտղատու այգի, որտեղ, ըստ ընտանեկան ավանդության, հազար ծառ էր աճում։
Ռաֆայելի հայրական նախապապ գալուստ Հարությունյանը Գրիգորի լրիվ հակառակն էր։ Նա ծնվել և մեծացել է Հայաստանում՝ Զանգեզուրի մարզում, հասարակ գյուղացիական ընտանիքում, և ստացել է այն ժամանակվա հեղինակավոր սառը (այսինքն՝ փողոցում պարզեցված եղանակով աշխատող) կոշկակարի մասնագիտությունը։ Բայց գալուստը չափված ու միապաղաղ կյանքի համար չի ստեղծվել։ Ապստամբի հոգին և արկածախնդրության ծարավը նրան բերեցին Բաքու։ Բայց այստեղ էլ նա հաջողության չհասավ, քանի որ ծույլ էր և սիրում էր քնել, բայց հայտնի դարձավ իր համարձակությամբ և անվախությամբ։
Հայրական պապ Քրիստոֆոր Հարությունովը հարուստ վաճառական էր և խանութ էր պահում, որը վաճառում էր արտասահմանյան հագուստներ։ Ռաֆայելը երբեք չի տեսել Օվագիմի մայրական պապին։ Նրա ծննդյան տարում «ժողովրդի թշնամի» պիտակով վաթսունամյա ծերունուն աքսորեցին Սիբիր և ստիպեցին աշխատել անտառահատման վրա, որտեղ նա շուտով մահացավ։ Հովագիմը ոչ մի հարգանք չէր զգում կոմունիստների և Ստալինի նկատմամբ և լեզվով անզուսպ էր։ Նա դարձավ «ժողովրդի թշնամի» այն պատճառով, որ մի անգամ ընկերների հետ վերանդայում նստած հայտարարեց, որ ցարի օրոք կարագն ավելի էժան էր։ Ընկերներից մեկը հայտնել է, իսկ մյուսը՝ հարցաքննության ժամանակ հաստատել։ Եվ խիստ պատժի համար դա բավական էր։
Ռաֆայելի հայրը զինվորական էր, ծառայում էր Կենտրոնական Ասիայում, գերության մեջ էր բասմաչների մոտ և նայում էր մահվան աչքերին։
Ռաֆայել Հարությունյանը մինչև 1958 թվականը բնակվել է Բաքվում։
Երիտասարդ Ռաֆայելը մեծանում էր կռվարար ու կռվարար, օրերով խաղում էր փողոցում և շրջակա բակերում, երբեմն՝ մանկահասակ հանցագործների, երբեմն՝ աշխատասեր հրեա տղաների հետ։ Մի տղա, ով գերազանց երաժշտական լսողություն ուներ, նախատեսում էր դառնալ երաժշտական գործիքների հարմարեցնող։
Ուսում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տասնհինգամյա Ռաֆայելը ստեղծագործության իր առաջին դասերը ստացել է Բաքվի պիոներների Կենտրոնական պալատում՝ Աննա Իվանովնա Կազարցևայի Քանդակագործական խմբակում։ Նրա իսկ ձեռքից կյանքի ուղեգիր են ստացել բազմաթիվ սկսնակ տաղանդներ, օրինակ՝ հայտնի ռուս քանդակագործ, արվեստագիտության դոկտոր, Ռուսաստանի Գեղարվեստի ակադեմիաւյի նախագահության անդամ Ալեքսանդր Բուրգանովը։
Դպրոցն ավարտելուց հետո Ռաֆայելը հաստատվեց այն մտքի մեջ, որ քանդակագործ է լինելու։ Այնուամենայնիվ,արվեստի բարձրագույն ուսումնական հաստատություն ընդունվելը դժվար էր։ Ռաֆայելը երեք անգամ դիմել է Մոսկվայի և Լենինգրադի համալսարաններ և երեք անգամ մրցույթով չի անցել։ 1958 թվականին Ռաֆայելն ընդունվում է Տալլինի Էստոնական ԽՍՀ գեղարվեստի պետական ինստիտուտի քանդակի ֆակուլտետը (այժմ՝ Էստոնիայի գեղարվեստի ակադեմիա)։
«Արվեստի ինստիտուտում ուսանելու տարիները շատ արդյունավետ էին,-հիշում է Հարությունյանը:-Ես շատ ուրախ եմ, որ այդ տարիներին սովորել եմ:-Իզուր ժամանակ չենք կորցրել։ Ուշ աշխատեցինք արհեստանոցներում։ Խմբի ուսանողների շրջանում առանձնապես աչքի չէի ընկնում, գուցե միայն կոմպոզիցիայի մասով։ Մթնոլորտը ջերմ էր, ընկերական, թեև մրցույթի ոգին, անշուշտ, ներկա էր, և այն չէր էլ կարող չլինել»։
Ինստիտուտի դասախոսական կազմն այդ ժամանակ շատ ուժեղ էր, այնտեղ աշխատում էին էստոնական մշակույթի այնպիսի հայտնի գործիչներ, ինչպիսիք են Յան Վարեսը, Օլավ Միանին, Մարտին Սաքսը, Էնն Ռոոսը, Բորիս Բերնշտեյնը։ Հինգ տարվա աշկերտությունից հետո ուսանողները մոտեցան այն սահմանագծին, երբ անհրաժեշտ էր ցույց տալ ձեռք բերված գիտելիքներն ու հմտությունները՝ թեզ ստեղծելու համար։
Քանի որ Արվեստի ինստիտուտի պատմության մեջ Հարությունյանը առաջին հայ ուսանողն էր, ինչ-որ կերպ ակնկալվում էր և ենթադրվում էր, որ դիպլոմային աշխատանքի համար նա կընտրի ազգությամբ իրեն մոտ թեմա, օրինակ՝ հայ ժողովրդի ողբերգությունը թուրքական ցեղասպանության ժամանակ։ Բայց նա արեց իր ձևով։ «Օդեսայի գետտոյի հրեաները» թեմայով երկու մետր քսան սանտիմետր բարձրությամբ նրա քառապատկերային Կոմպոզիցիան կոչվում էր «դատապարտված» և իսկական իրարանցում առաջացրեց քննական հանձնաժողովում, քանի որ այդ օրերին անվտանգ չէր արտասանել նույնիսկ «հրեա» բառը, և, առավել ևս, «հրեական գետտո»։ «Հոլոքոստը եղել է և մինչ օրս էլ մնում է անթաքույց վերք, երբ գնդակահարություններով եւ գազային խցիկներով ֆաշիստները ոչնչացրին ավելի քան վեց միլիոն մարդու։ Հոլոքոստը տեղի է ունեցել 1915 թվակնին, այն դեռ չի տեղավորվում իմ գլխում»։ Բացի այդ, թեման ինքնին ծանրաբեռնված չէր՝ նկարիչներից քչերը, ամեն դեպքում, մեր երկրում, համարձակվում էին վերցնել այն։ Իսկ դա կարևոր գործոն է ստեղծագործական ոգեշնչման համար»։
Բորիս Մոիսեևիչ Բեռնշտեյնը, որի հետ Ռաֆայել Հարությունյանը խորհրդակցում էր, երբ գաղափարը նոր էր սկսել շոշափելի ձև ստանալ, «Ռաֆայել Հարությունյան» հրատարակության բացման խոսքում այսպես գնահատեց թեզի նշանակությունը նկարչի ողջ ստեղծագործության համար[1]։
«Այս վաղ ընտրության մեջ ես տեսնում եմ բնավորության այնպիսի գծեր, որոնք հետագայում շատ բան են որոշել ձեր կյանքի և Ստեղծագործական վարքի մեջ։ Եվ ես կարծում եմ, որ դուք պետք է հասկանաք, թե ինչ է նշանակում»։ Պետք է արդյոք հիշեցնել, որ խոսքը գնում է այն ժամանակների մասին, երբ հրեաների համակարգված բնաջնջման մասին հիշատակումները կուսակցական-կառավարական գրգռում էին առաջացնում։ Ձեր նախագիծը ապստամբության ակտ էր, որը հետագայում կոչվեց այլախոհություն։ Չգիտեմ։ Կարծում եմ, որ դա այլ բան էր և գուցե ավելին՝ ներքին ազատության դրսևորում»։
Հայտնի չէ, թե ինչով կավարտվեր քննական հանձնաժողովի նիստը, եթե Հարությունյանը սովորեր Լենինգրադում կամ Մոսկվայում։ Բայց Էստոնիան այն ժամանակ թերևս ամենաազատական և ազատամիտ Միութենական Հանրապետությունն էր, որտեղ մյուսներից ավելի ուժեղ էր զգացվում արևմտյան արվեստի ազդեցությունը, և Հարությունյանի դիպլոմը ստացավ ամենաբարձր գնահատականը։
Այն ժամանակ երաշխավորված զբաղվածության կանոնների համաձայն, արվեստի համալսարան ավարտած յուրաքանչյուր ոք, դիպլոմը պաշտպանելուց հետո, պետք է մեկ տարի աշխատեր մշակութային պրոֆիլի որևէ հաստատությունում, Այնուհետև նշանակված օրը ներկայանար ինստիտուտ և հանդիսավոր պայմաններում ստանար ավարտական վկայական։ Իր տարին Ռաֆայել Հարությունյանը Բաքվում աշխատել է որպես այդ նույն պիոներների կենտրոնական պալատի Քանդակագործական խմբակի ղեկավար, իսկ ազատ ժամանակ շաբաթը երկու անգամ դպրոցներից մեկում նկարչություն է դասավանդել։ «Ես թողեցի իմ հանդեպ բարյացակամ քաղաքակիրթ միջավայրը և վերադարձա մի բարդ մթնոլորտ, որտեղ եռում էին ստեղծագործական և ոչ ստեղծագործական կռիվները, որոնք երբեմն հասնում էին սառը և հրազենի կիրառմամբ գանգստերական ռազբորկաների, որտեղ յուրաքանչյուր երրորդ քանդակագործն ուներ պետպատվեր Լենինի հուշարձանի համար, առավել հաճախ՝ առաջ մեկնած ձեռքով, որտեղ պատվիրված քանդակները և «ստեղծագործողները» քիչ էին տարբերվում միմյանցից»։
1964 թվականին Ռաֆայել Հարությունյանը ստացել է պրոֆեսիոնալ քանդակագործի դիպլոմ[2]։
Ստեղծագործություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1966 թվականին Ռաֆայել Հարությունյանը կնոջ՝ Իրինայի հետ տեղափոխվել է Տալլին։ 1964-1990 թվականներին աշխատել է Տալլինի տարբեր ձեռնարկություններում և զուգահեռաբար զբաղվել անհատական ստեղծագործական գործունեությամբ։
Էստոնական ԽՍՀ նկարիչների միության անդամ է 1977 թվականից։ Էստոնիայի նկարիչների միության անդամ է 1991 թվականից (քանդակագործների միավորում)։ Տալլինի երեսուն, Հանրապետական և համամիութենական ցուցահանդեսների մասնակից, ինչպես նաև Էստոնիայում և արտերկրում տասներկու անհատական ցուցահանդեսների հեղինակ։
Որպես քանդակագործ՝ աշխատել է տարբեր նյութերի հետ՝ բրոնզ, գիպս, գրանիտ, փայտ, մարմար, պլաստիկ։
Որպես նկարիչ նկարել է յուղաներկով, կատարել գրաֆիկական աշխատանքներ, աշխատել է կոլաժի տեխնիկայում։
Ռաֆայել Հարությունյանը արվեստի կողմնակից էր ոչ թե փող աշխատելու, այլ հոգու ու սրտի համար և, չնայած մասնագետների ու հանրության ճանաչմանը, իր գործերից գրեթե ոչինչ չէր վաճառում[3]։ Նկարչի որդին ծրագրում է մշտական ցուցադրություն բացել, որտեղ Հարությունյանի աշխատանքների կողքին կներկայացվի նաև Էստոնիայի արվեստի այլ վարպետների ստեղծագործությունները[4]։
«Ինչն է հայ արվեստագետին դարձնում էստոնացի նկարիչ:-էստոնացի թարգմանչուհի և գրական խմբագիր Թրայն Փարթսը իր «Ճոռոմ շփոթություն» հոդվածում խորհում էր։-Էստոնիայի արվեստի դպրոցի ավարտը։ հասարակական գիտակցություն, այլ մտածելակերպ:-դա ոչ ոք չգիտի, սակայն արվեստագետի առումով դա ակնհայտորեն ամենաէականը չէ։ Ավելի կարևորն այն է, որ նկարիչն ինքը իմանա, թե ում և ինչին է պատկանում, և, կարծես, Հարությունյանը դա գիտի՝ ասելով[5]։
2002 թվականի օգոստոսին Հին քաղաքի Ստուդիայի թատերական տանը տեղի ունեցավ Ռաֆայել Հարությունյանի 65-ամյակին նվիրված 1997-2002 թվականներին ստեղծված նրա աշխատանքների ցուցահանդեսը։ Ներկայացվել է 230 ստեղծագործություն։ «Նա նման է տիեզերքին, այնքան շատ բան կա»[6]։
Քննադատներն ու գործընկերները գնահատել են Ռաֆայել Հարությունյանին՝ որպես քանդակագործ, իր ստեղծագործություններում ինչպես բնական, այնպես էլ արհեստական նյութեր օգտագործելու ունակության և դրանց հիման վրա հիացմունքի արժանի գործեր ստեղծելու ունակության համար[7]։
Մահացել է 2021 թվականի հոկտեմբերի 25-ին[8]։ Թաղված է Լիիվա գերեզմանատանը։
Հատկանշական աշխատանքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
.jpg)
Քանդակներ, հուշարձաններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- 1968, Արևը գետտոյի վրա (գիպս, պլաստիկ)
- 1970, Երկչոտ երիտասարդություն (գրանիտ)
- 1970, Հոգեկան տրամադրություն (գիպս)
- 1975, Վշտի ծառ՝ Վ. Հարայի հիշատակին (պլաստիկ)
- 1975, Վիկտոր Հարա։ Մահվան երգ (պլաստիկ)
- 1975, Նստած (գրանիտ)
- 1975, Վիոլա (բրոնզ)
- 1976, Մինաս Ավետիսյան (ծառ)
- 1976, Այն կրկնվեց Չիլիում (գիպս)
- 1980, Կնոջ դիմանկար (բրոնզ)
- 1981, Կնոջ գլուխ (գիպս)
- 1982, Կոհտլա-Եռվե և Ուտոկումպու քաղաքների բարեկամությանը նվիրված հուշարձան[9]
- 1983, Դանկո (բրոնզ)
- 1985, Անուրջներ (ծառ)
- 1987, Կոմիտաս (գիպս)
- 1989, Խենթ, խենթ աշխարհ։ Աֆղանական համախտանիշ (ծառ)
- 1990, Վիշապ։ Համակարգի սերունդ (ծառ)
- 1990, Բաժակ սուրճ (փայտ)
- 1991, Ռեքվիեմ։ Երկրաշարժի զոհերին (փայտ, մետաղ)
- 1992, Տապալում դագաղի մեջ (ծառ)
- 1992, Վանական (ծառ)
- 1993, Ինքնադիմանկար (գիպս)
- 1994, Հարսի դիմանկարը (մարմար)
- 2011, Ֆլամինգո (կարմրափայտ ծառ)
- 2012, Տվողի ձեռքը (կարմրափայտ ծառ)
Նկարչություն, գրաֆիկա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Տրիպտիխ «Հիսուս։ Ապաշխարող»
- Կնոջ դիմանկարը գլխարկով
- Ինքնադիմանկար մանուշակագույնով
- Տատյանա Շտայնլե
- Նա և նա։ Ուսանողները
- Բեթհովենի երաժշտության ներքո
- Կնոջ դիմանկար
- Հարսի դիմանկարը
- Թոռնուհի Դիանա
- Ագրեսիա
- Ծեր ծաղրածու
- Աղջիկ և համստեր
- Երիտասարդ կախարդ
- Մայա
Ասույթներ, բանաստեղծություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Ես նեղ եմ կյանքում, ոչ թե արվեստում»[10]։
- «Եթե Ռեմբրանդտը մտածեր միայն այն մասին, թե ինչպես վաճառել իր նկարները, մենք այսօր չէինք հիշի Ռեմբրանդտի մասին»[11]։
|
Ես ուզում էի ձեզ ուրախություն պարգևել |
|
- «Ես հարյուր տոկոսով էստոնացի նկարիչ եմ, էստոնական մտածելակերպով»[6]։
|
|
Մի ամաչեք անմաքուր կոշիկներից, |
|
- «Բոլոր հարստությունները փոխվում են..., և միայն հոգու գանձերը կարող են միաժամանակ պատկանել ձեզ և բոլորին»[12]։
Մատենագիտություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ռաֆայել Հարությունյան՝ քանդակ, բանաստեղծություններ / Ա. Յ. Սիդորովի ներածական հոդվածը. Ռուսաստան, 1996-80 էջ։
- Ռաֆայել Հարությունյան։ Մեկ մարդու հուշեր. Տալլին. Ինգրի ISBN 9985945905.
- Ռաֆայել Հարությունյան=Raphael Arutyunyan [Artistic Production] / Բորիս Բերնշտեյն, Ալեքսանդր Սիդորով, Էմմա Դարվիս. Tallinn: Contignus, 2005-550: ISBN 9949-13-199-5.
- Ռաֆայել Հարությունյան։ Հարյուր բանաստեղծություն։ Տալլին. Պրիսմա Պրինտ. 2007-120 էջ ISBN 9949103797.
- Էմմա Դարվիս։ Raphael Arutyunyan. Artistic Production 2005—2007. Tallinn: Contignus, 2007-104 էջ ISBN 9789949152827.
- Ռաֆայել Հարությունյան։ Միայնակ նկարչի տեսլականները [արձակ, պոեզիա, գրաֆիկա]։ Տալլին 2016-328 էջ ISBN 9789949811328.
Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Առաջին կինը՝ Իրինա Լեոնովնա Հարությունյան (դև. Արզումանով) (1943-2003)։
Որդին՝ Արեգ Հարությունյան, ծն։ 1968. Ձեռնարկատեր, բարերար։
Երկրորդ կինը՝ Ելենա Ալեքսանդրովնա Կորոլյովա (ծն. 1964).
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Raphael Arutyunyаn. Artistic Production. — Tallinn: Contignus, 2005.
- ↑ «Skulptuur (ja installatsioon)». Eesti Kunstiakadeemia. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ «Дети разных народов. Россия, Эстония и Рига глазами художников». Наш город. Новости Даугавпилса. 15.05.2006. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 25-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ Лилия Крысина (12.08.2010). «Вчера, сегодня и завтра скульптора Арутюньяна». Postimees.
- ↑ Triin Parts (10.07.1997). «Pompoosne segadus». Postimees. Kultuur.
- ↑ 6,0 6,1 Maria Ulfsak (13.08.2002). «Rafael – sada protsenti eesti kunstnik». Eesti Päevaleht. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հոկտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ Kaarel Tigas (23.07.2007). «Kunstnik Rafael Arutjunjan: 70 aastat mässumeele sünnist». Õhtuleht.
- ↑ «Памяти Рафаэля Арутюньяна». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հոկտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2021 թ․ հոկտեմբերի 27-ին.
- ↑ «Конкурсное фото: Дружба крепкая, как камень!». Фотоконкурсы. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ նոյեմբերի 26-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ Этери Кекелидзе (11.10.2003). ««Выше жизни только Бог…»». Молодёжь Эстонии. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ դեկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 17-ին.
- ↑ Борис Тух. Если бы Рембрандт… // Вести Неделя Плюс : Газета. — 1997.
- ↑ Пяхкель Э. Сокровища души - тебе и всем одновременно // День за днём : Газета. — 1994.