1550—1552-թվականներին լույս է ընծայել «Ներբողներ»-ի հինգ ժողովածու, որտեղ անտիկ գրականության փորձը յուրացրած բանաստեղծը երգել է լինելության, բնության, սիրո բերկրանքը, հաստատել գրականության հասարակական խոշոր նշանակությունը, մշակել ուսմունք բանաստեղծական ոգեշնչման մասին։ «Սիրային բանաստեղծություններ» (1552 – 1553) ժողովածուի սոնետներն ու սիրերգերը գրված են պետրարկիզմի ոգով։ Սակայն հաջորդ տարիների ժողովածուներում Ռոնսարը հաղթահարել է այդ ազդեցությունը։ «Հիմներ» (1555 – 1556) գրքում արտացոլել է կյանքի ու մահվան մասին իր փիլիսոփայական խորհրդածությունները, «Դատողություններ այդ ժամանակի աղետների մասին» (1560 – 1562) և քաղաքական այլ բանաստեղծություններում զարգացրել է կրոն, մոտիվներ, տեսական հայացքներն ամփոփել է «Քերթողական արվեստի համառոտ շարադրանք» (1565) գրկում։ Նրա տեղծագործության վերջին շրջանի առավել նշանակալի երկը «Սոնետներ Էլենին» (1578) շարքն է։ Ռոնսարը ստեղծագործել է ժամանակի գրեթե բոլոր քնարական ու էպիկական ժանրերով։ 14–րդ դարի 2-րդ կեսի ֆրանսերեն բանաստեղծության զարգացումն ընթացել է Ռոնսարի ներգործությամբ։ Նրա բարերար ազդեցությունն են կրել նաև ուշ միջնադարի եվրոպացի մի շարք գրողներ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։
Ֆրանսիա
Pierre de Ronsard Վիքիպահեստում
