Լամբրոն բերդի տեր Կոստանդին Լամբրոնացին իր 300 նիզակավոր հեծելակներով 1216 թվականին մասնակցելով սելջուկյան թուրքերի դեմ Շողականի ճակատամարտին՝ գերեվարվեց Իկոնիա։ 1219 թվականի սկզբին Լևոն Բ Մեծ թագավորը փրկագնով ազատեց նրան։ Իբրև հեղինակավոր և հզոր իշխան՝ Կոստանդին Լամբրոնացին ընդդիմացել է իր ազգականներին՝ նորահաստատ Հեթումյան արքայատանը և հավակնել Հայոց գահին։ Կոստանդին Լամբրոնացու հետ հաշտվելու և արքունիքին նեցուկ դարձնելու նպատակով Կոստանդին թագավորահայրը նրան շնորհեց թագադրության գործակալությունը։ 1230 ական թվականներին սատարելով Իկոնիայի սուլթանության ուժերին՝ ապստամբեց Հեթում Ա թագավորի դեմ։ Թաթար-մոնղոլներից Իկոնիայի սուլթանության պարտությունից (1243 թվականին) հետո փորձեց հաշտվել Հեթում Ա-ի հետ, բայց մերժվեց։ Քինախնդիր Կոստանդին Լամբրոնացին 1245 թվականին սելջուկյան թուրքերի գլուխ անցած՝ ավերեց երկրի մի շարք բնակավայրեր և պաշարեց Տարսոն քաղաքը։ Սակայն պարտության մատնվելով՝ փակվեց անառիկ Լամբրոնում։ 1250 թվականին հալածական Կոստանդին Լամբրոնացին սրախողխող սպանվեց իբրև դավաճան, կալվածները միացվեցին արքունիքին։ Տոհմական թշնամությունը վերացնելու համար Հեթում Ա հոր խորհրդով Կոստանդին Լամբրոնացու որդի Հեթումին վերադարձրեց Լամբրոնը, իսկ նրա դուստր Կիռ Աննային (Կեռան) պսակեց իր գահաժառանգ որդի Լևոնի հետ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 614)։
