Սեմյոնովայի կատարման անկեղծությունը հատուկ ուժով է արտահայտվել Վ․ Ա․ Օզերովի ողբերգություններում՝ Անտիգոնե («էդիպն Աթենքում»), Քսենյա («Դմիտրի Դոնսկոյ») և այլն։ Գրականագետ և բանաստեղծ Ն․ Ի․ Գնեդիչի դրամատիկ, արվեստի պարապմունքները (1807 թ.-ից), նրա միջոցով դեկաբրիստական քաղաքացիական պոեզիայի գեղագիտական սկզբունքներին ու աշխարհընկալմանը շփվելը օգնել են Սեմյոնովային՝ դառնալու ռուս նշանավոր ողբերգական դերասանուհի։ Ստեղծել է ուժեղ, կրքոտ բնավորություններ, որոնց ողբերգականության ակունքը ծայրահեղ բարոյականությունն էր, անիրականալի ազատության ծարավը։
Սեմյոնովան նորովի է մեկնաբանել Ռասինի (Հերմիոնե՝ «Անդրոմաքե», Կլիթեմնեստրա՝ «Իփիգենիան Ավլիսում», Ֆեդրա՝ «Ֆեդրա»), Վոլտերի (Ամենաիդա՝ «Տանկրեդ», Մերոպե՝ «Մերոպե», Զաիր՝ «Զաիր»), Լոնժեպիեռի (Մեդեա՝ «Մեդեա») ողբերգությունների կանանց կերպարները, ողբերգական հնչողության հասցրել ռոմանտիկ դրամաների և մելոդրամաների շատ դերեր։ 1826 թ.-ին թողել է բեմը։ Սեմյոնովայի տաղանդը բարձր է գնահատել Ա․ Ա․ Պուշկինը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 10, էջ 282)։
Ռուսական կայսրություն
Catherine Semenova Վիքիպահեստում
