Հայ ժողովրդի ազատագրությունը կապելով Ռուսաստանի հետ՝ Մոլդովայի և Վալախիայի հայերի մեջ համակրություն է ստեղծել ռուսների նկատմամբ։ Գործուն մասնակցություն է ունեցել 1787-1791 թվականներին ռուս-թուրքական պատերազմներին։ Ռուսչոէկի ազատագրման համար մղված մարտերում գլխավորել է 150 հայ կամավորների ջոկատը։ Բուխարեստի հաշտությունից (1812 թվական) հետո հիմնադրել է Բեսարաբիայի հայկական թեմը և դարձել առաջնորդը։ Սատարել է Քիշնևի ու Բեսարաբիայի հայկական դպրոցների և եկեղեցիների պահպանմանը։ Գրել է «Հայելի ուղղափառութեան Հայաստանեայց Սուրբ եկեղեցու» (Երևանի Մատենադարան) աշխատությունը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 675)։